77. Monument
Monument
Wanneer ik door de Parklaan rij,
langs 't oorlogsmonument,
kijk ik steeds eventjes opzij,
ik ben dat zo gewend.
Dat statige object dat hier
destijds werd opgesteld,
voor allen die gestorven zijn
en hier worden vermeld.
Voor al die medeburgers,
vol van levenslust en dromen,
waaraan, door 't brute krijgsgeweld,
een einde is gekomen.
Ik had hen graag gekend, gewoon,
zoals zij destijds waren
en nog niet waren blootgesteld
aan strijd en krijgsgevaren.
Men mag hen nooit vergeten,
al die namen, hier geschreven.
Vooral nu wij in vrede
en in vrijheid kunnen leven.
Soms loop ik naar het monument,
stop even aan haar voet,
lees daar hun namen, buig mijn hoofd
en breng een stille groet.
Ik ben Huub Klaassen, 66 jaar oud, geboren, getogen en nog steeds woonachtig in Nispen. Een aanzienlijk deel van mijn leven ben ik werkzaam geweest in de vliegtuigbouw en in het onderhoud ervan. Mogelijk als gevolg daarvan heb ik een nogal scherp oog ontwikkeld voor details en voor het grotere geheel waarbinnen deze details hun functie hebben. Ik schrijf en dicht al enkele tientallen jaren, waarbij het op deze manier observeren van mijn onderwerpen goed van pas komt. Mijn voorkeur bij het dichten gaat uit naar een vrij strakke structuur, waarbinnen ik op een min of meer verhalende manier de onderwerpen belicht.
— Huub Klaassen
